İnfarkt (müəllifi olduğum ilk şəxsi hekayəm)

Hayatı bilinçli yaşamak için ormana gittim,
Hayatın tüm iliğini emmek için doğaya koştum,
Hayat olmuyan şeyleri iticem,
Ve öldüğüm zaman aslında yaşamamış olduğumu görmeyeceğim.

 Henry David Toro

    Bunu daha çox üçüncü, lakin görünməz əlin boğmağı kimi təsvir etmək olar. Bunun dəhşəti də ondadır ki, boğmaq adətən kənar şəxs tərəfindən icra olununan prosesdir amma bunda sanki sən özün özünü boğursan. Ona görə də qarşı gəlmək qeyri-mümkün olur. Bir yol var o da təslim olmaq. Bu vəziyyətdə mübarizə aparmaq təslim olmağın bir hissəsinə çevrilir.

   Qəribə bir istilik bütün bədənə yayılır. Nəfəs kəsilir. Əvvəl görmədiklərini görməyə başlayırsan. Hər tərəf qaralır. Əvvəllər eşitmədiklərini eşitməyə başlayırsan. Uzun, arasıkəsilməz fit səsinə bənzər ürküdücü səs eşidirsən. Sanki bir nöqtə ətrafında fırlanırsan. Əlbəttə ki, ağrı da olur. Bu, başqalarına bənzəməyən ağrını bütün bədən hüceyrələrinlə hiss edirsən. Bilirmirsən nə edəsən və mütləq şəkildə təslim olursan. Universal mexanizm öz işini görür. Buna baxmayaraq sənin maceran yarıda qalır. Sən düzəlirsən və dayanmadan hüznlə düşünürsən: insan bədəni bu qədər həssasdır. Bu dərəcədə tez qırılan, buna baxmayaraq bu dərəcədə ağırdır. Təəssüflənirsən və paradoks yaşayırsan. Həm bu ağırlığı atmağa çalışacaqsan həm də hər şeyi yarıda qoymamağa çalışacaqsan. Hər şey bu dərəcədə asanlıqla sonunu tapa bilərmiş. Bu qorxuludur. Yenə də təssüflənirsən. Axı sən anidən hər şeyi qoyub gedə bilməzsən. Axı sənin məsulliyətlərin var. Bunun səbəbləri çox ola bilər amma bu dəqiqə bu vacib deyil. Əsas olan əksəriyyət kimi sənin də bu həyata nə olursa olsun bağlılığındır. Elə bu dəm bu hekayəni xatırlayırsan: biri var idi biri yox idi. Bir kral var idi. Hansı ki, bu kral harda cüzzamlı xəstə görürdü, onları öldürtdürürdü. Onlara yaxşılıq etdiyini düşünürdü. Çünki onları bu əzabdan, işgəncədən xilas edirdi. Halbuki cüzzamlı olduqlarına baxmayaraq içlərində həyat eşqinin olduğundan bixəbər idi. Onların yaşam sevgisini görə bilmirdi. Nə olursa olsun, mütləq yaşamaq istəyirik. Bu alınmır bəzən. Ona görə də yaşamağın xəyalını çəkirik. Xəyal etmək də özü-özlüyündə yaşamaqdır. Bəlkə də xəyallarımız bizim istəklərimizə olan biletlərdir. Biletin qiyməti neçəyədi görəsən?

    Əsas olan o panikadır. O panikanı heç vaxt unutmursan və bu da sənə ömür boyu həyatın sonlu olduğunu xatırladır. Ona görə də bəlkə də, heç vaxt ürəkdən sevinə bilmirsən. Əslində həmişə ondan qaçmağa çalışacaqsan, buna şübhəm yoxdur. Həm o panikanı unutmursan həm də o, rahatlığı, həzzi.

   Başqa dəyişikliklər də baş verir. Məsələn sən əvvəlkinə nisbətən daha çox düşüncəli olursan. Yolnan gedərkən atdığın addımlarda belə qəribə bir hüzn olur. Həkimin verəcəyi hər bir xəbəri həyacanla və narahatlıqla gözləyirsən. Qohum-qonşu, dost-tanış ətrafına yığışırlar. Sanki yaşadıqlarını, həyatda var olduqlarını nümayiş etdirirlər və sənə də stimul vermək istəyirlər. Mənasız bir şeydi amma gəl xətrlərinə dəyməyək.

   Mən tez-tez ölüm haqqında düşünürəm və bunu çox vaxt akvariumun və yaxud da müəyyən su kütləsinin dibindən səthinə doğru istiqamətlənmiş və qarşısına çıxan istənilən maneəni dəf edən iddialı, qorxmaz, hətta deyərdim bir az da aqressiv hava qabarcığına bənzədirəm. Bu kiçik hava qabarcığının son ünvanı daha böyük, məğlubedilməz hava kütləsi olur. O da bütünün bir parçasına çevrilir. Əslində həmişə elə olub sadəcə digər yerləri də kəşf etmək üçün dəyişməyə məcbur idi. Səfəri çətin olmuşdu. Yorulmuşdu, dincəlmək istəyirdi, ona görə də tələsirdi.

  Ölümə hansı formada yaxın olursansa ol, istənilən halda həqiqi filosof olmaq yolunda ilk addımlarını atmağa başlayırsan. İndiyə qədər etdiklərin isə inan ki,  yumşaq ifadə ilə desəm, daha çox intelektin oyunları idi.

   Hipnoz edənin “mən üç deyəndə siz oyanacaqsınız” fikrini xatırlatdı və bax beləcə düşünməyə başlamağımdan, qorxmağımdan, bəzi şeyləri öyrənməyimdən, çoxlu təəssüf, hüzn hissləri keçirməyimdən, rəngləri fərqli anlamağa başlamağımdan, musiqiyə daha da bağlanmağımdan, çox şeyin gözümdə kiçilməyindən 1 il keçdi. İnfarkt olmağımdan 1 il keçdi. Düz 1 il. İstərdim ki, ad günü və ya digər əlamətdar hadisə kimi bu hadisənin 2,5,10 illiyini qeyd edim. İstəmirəm ki, 2 və ya 3 illiyini qeyd etdikdən sonra yenidən başa qayıdıb, 1-dən başlayıb qeyd etməyə başlayım. Bu ikinci dəfə baş versə bəlkə də ətrafımdakı insanlar başqa şeyi qeyd edəcəklər. Nəyi qeyd etməyimdən aslı olmayaraq bundan sonra daha ehtiyatlı olmalıyam. Ən əsası isə düşüncələrimlə. 

P.S. Hekayədə təsvir etdiklərimi özüm şəxsən yaşamamışamsa da ona cüzi də olsa yaxın olmuşam. Hekayə mənim şəxsi həyatımı təsvir etmir.