İbrahim Niftiyev - Müayinə

        “Mən hardayam?” sualını versəm də artıq cavabını anlamışdım. Deyəsən bura xəstəxanadır. Daha doğrusu xəstəxanın dəhlizi. İçərisi çox soyuqdur və mən də çılpaq olduğuma görə hərəkətdə olan hava kütləsini çox gözəl hiss edirəm. Dəhliz çox uzundur. Tipik xəstəxana dəhlizindən fərqlənəməsə də normal olmayaraq işıqları tez-tez yanıb-sönür, bəzən uzun müddət hər şey qaydasında olur, bəzənsə uzun müddət zülmət qaranlığa bürünürdü. Bundan əlavə divarlar çox qəribə formada tez-tez rəng dəyişirdilər. Yoxsa rənglər divar dəyişirdilər?  Hər otağın yanında boş xərəkləri saymasaq, dəhliz bomboşdur. Bir otaqdan çıxıb o birisinə gedən həkimlər ya da növbə gözləyən pasiyentlər gözə dəymir. Mən əminən ki, səsli nitqdən istifadə etmirəm, amma səsim dəhlizdə əks-səda tapır. Çox üşüyürəm. Dəhlizdə mənə çox tanış gələn, amma adını və sözlərini xatırlamadığım musiqi səslənir:

I was running you my gold, I was hoping you my call

You will never show me how much you care what was gone

I will follow you pretend you owe me too

Living the days nothing with you, I thought you trust enough

And all the stupid things, the things I always do

This time with you I was new

Bir az qorxsam da özümdə cəsarət tapıb irəli addımlayıram. Bütün otaqlar bağlıdır. Bura daha çox tərk edilmiş xətəxanaya bənzəyir. Ümumiyyətlə həmişə xəstəxanalardan qorxmuşam. Həkimlərdən qorxmasam da cərrahlardan qorxmuşam. Əslində həkimlərdən də ona görə ehtiyat etmişəm ki, onlar cərrahların yaxın kolleqalarıdır və hər an məni onların yanına göndərə bilərlər.  Yadımdadır ki, tez-tez kabuslarımda cərrah görərdim. Qorxmağıma baxmayaraq növbələrdə gözləyərkən bir çox pasiyenti müsbət düşünməyə və hər şeyin yaxşı olacağına inandırmağa çalışmışam. Məğlub olmuş insanlarla danışanda bu çox çətin olurdu. Bəzənsə məndə alınırdı və həmsöhbətimi az da olsa müsbət düşünməyə vadar edə bilirdim.

Elə bil heç addımlamıram. Nə qədər çalışsam da döşəməni görmürdüm. Havada süzərək yarıya qədər açıq qapının qarşısında dayanıram. Qapının nə sağında nə də solunda, otaqda hansı həkimin olduğu ilə əlaqədar məlumat tablosu yox idi. Əvəzində isə bəzi otaqlardan gülüş səslərini izləyən inilti səsləri eşidirəm. Bu vahiməli və qələbəsini nümayiş etdirən gülüş otaqlardan növbə ilə eşidilirdi. Qəribə yerdir, çox qəribə yerdir – deyə düşünürəm. Otağa isə havada süzərək deyil, ağır-ağır addımlarla daxil oldum. Musiqi səsi azalaraq yox oldu. Əvvəlcə heç kimi görməsəm də, sanki heç yerdən hissələri birləşərək peyda olan bir  həkim ayağa qalxaraq məni salamlayır:

• -         Xoş gəlmisən.
• -         Xoş gördük.

 Bu adamı tanımırdım. Əynindəki xalata fikir verdim. Bu öyrəşdiyimiz mükəmməlliyyəti simvolizə edən ağ rəngli həkim xalatı deyildi. Qarşımda dayanan uzunboy və əzələləli həkimin xalatı qara rəngdə idi. Buna baxmayaraq xalatın üzərinə ağ sapla tikillmiş: “Spiritual-Cərrah xxxxxx” yazısını gördüm. Birinci dəfəydi belə bir həkim növü görürdüm. Bilmirdim nə edim. Adətən həkim yanına sağlamlıqla əlaqədar hansısa şikayət olduqda gəlirlər. Mən isə özümü yaxşı hiss edirdim. Əslində isə sağlamlıqdan şikayət ifadəsinə həmişə gülmüşəm. Şikayəti sahibinə etmək lazımdır. Həkimlər isə 100% bizim sağlamlığımızın sahibi deyillər.

-         Özünü necə hiss edirsən?

-         Ümumiyyətlə hiss edirəm ki, heç nə hiss etmirəm.

-         Bu normaldır. – dedi və gülümsündü Spiritual-Cərrah

Mən isə verdiyim bu cavab haqqında düşündüm: Necə ola bilər ki, heç nə hiss eləməməyi hiss eliyəsən? Yəni heç nə hiss edə bilməmək hiss olunabilən bir şeydir ki, mən bu cavabı verdim? Əgər heç nə hiss etmirəmsə, deməli heç nə hiss etmirəm. Daha bu o demək deyil ki, heç nə hiss etmirəm və heç nə hiss etməməyi hiss edirəm. Nə isə. Yenə də tutmam tutdu. Belə axmaq düşüncə burulğanına düşmək tələbəlik illərimin ifrat qiraətinin nəticəsidir. 

-         Normaldır? Mən hardayam?

-         Xəxtəxanada – deyə alçaq tonla cavab aldım.

-         Xəstəxanada?

-         Bəli. – deyə cavab verdi cərrah və yerinə oturaraq qarşısındakı uzun dəftəri açdı.Dəftərin üstündə də heç bir məlumat yox idi. Oxumağa başlayanda üz mimikaları dəyişirdi. Özümü imtahandakı kimi hiss edirdim. İnstinktiv olaraq cavab gözləyirdim.

-         Ümumiyyətlə mən üşüyürəm – deyə səssizliyi pozdum. Deyəsən şikayətlərimi dilə gətirməyə başlayırdım.

-         Normaldır. – deyə üzümə baxmadan cavab verdi.

Deməli o artıq mənim haqqımda nə isə bilirdi. Qəribə orasıdır ki, mən onu tanımırdım. Fikrimi yayındırmağa çalışdım. Mən isə otağı müşahidə edirdim. Otaq praktiki olaraq bomboş idi. Sadəcə cərrah və otağın küncündə cərraha tərəf baxan sklet var idi. Sadəcə tək istəyim bayaq dəhlizdə eşitdiyim musiqi səsini yenidən eşitmək idi. Yoxsa bura çox darıxdırıcıdır.

-         Belə - belə işlər – dedi cərrah.

Dəftəri bağlamışdı ki, telefon zəng çaldı. Otaqda telefonun olduğunu sezməmişdim. Bu üzərində nə düyməsi nə də dəstəyi ilə gövdəsi arasında məftil olan ağappaq bir telefon idi. Cərrah dəstəyi qaldırdı və əlavə bir söz demədən də yerə qoydu.

-         Əziz dost, sən hələ buralıq deyilsən. Cərrahiyyə əməliyyatlıq vəziyyətin yoxdur. Səni terapevtin yanına göndərəcəm. O səni lazımi müayinələrdən keçirdib lazımi dərmanları təyin edəcək.

-         Aydındı - deyə hissizcə cavab verdim və otağı sağollaşmadan tərk etdim.

Otağı tərk edəndə nədənsə otağın küncündə olan skeletin mənə baxdığını hiss edirdim. Skelet sanki mənə yaxınlaşmışdı və gülümsünürdü. Geri boylanmadım. Cərrah məni maraqlandırmırdı. O, səlahiyyətsiz birisi idi. VİP persona skelet idi. Bəlkə də həqiqətən skelet mənə baxırdı.

Dəhliz artıq dəyişmişdi. Divarların yaşıl rəngin müxtəlif tonlarından ibarət olmuşdu. Anamı otağın qaşısındakı oturacaqda görəndə çox təəccübləndim. Sən burda neynirsən deyə soruşacaqdım ki, fikrimdən döndüm. Əynində çox qalın palto var idi. Bu onu çox kök göstərsə də sevinirdim ki, əynində qalın palto var. Çünki dəhliz çox soyuq idi. Deyəsən məndən cavab gözləyirdi. Mən isə cavab vermədim. Sanki nəyisə xatırladım. Vicdan əzabına bənzər dəhşətli hiss idi. Gözüm otaqdan çox da kənarda olmayan təkərli xərəyə sataşdı. Bəlkə də bu otaqdan bu xərəkdə çıxa bilərdim deyə düşündüm. Dəhlizdə işıqlar artıq yanıb-sönmürdü. Anamın dayandığı yerə yenidən baxanda o, artıq orada deyildi. Sevindim ki, musiqi bərpa olundu. Yəqin artıq xəstəxanalarda insanlar darıxmasın deyə onlara dəhlizlərdə musiqi dinlədirdilər. Bu çox yaxşıdır. Xəstəlikdən əziyyət çəkənlərə də müsbət təsir göstərər, məncə:

I follow you pretend you need me too

Living the days nothing with you, I thought you trust me enough

And all the stupid things, the things I always do

This time with you I was new

Bircə qalırdı bu terapevti tapmaq. Terapevti tapdıqdan sonra həmişəki kimi normal həyata qayıda bilərdim. Nə qədər çalışsam da pilləkənləri tapa bilmədim. Ümumiyyətlə bu xəstəxanada mərtəbə var idi? Var idisə də mən neçənci mərtəbədə idim? Otaqların heç birində, otağın içində hansı həkimin olduğu ilə əlaqədar məlumat yox idi. Terapevti tapmaqda çətinlik çəkirdim. Buna baxmayaraq axtarmağa davam etdim. Axtarmalıydım və tapmalıydım. Elə bu dəm musiqi dəyişdi. Bu mahnını da tanıyırdım:

And when I dream, it’s not of you, oh

And when I call, I wonder, I do

I run, yeah I run, but you follow, oh, oh

And when I dream, its not of you

İbrahim Niftiyev, Bakı, 11.02.13

Digər Hekayələrim: 

• İnfarkt
• Sakuralı Yuxu