Ryu Murakami - Mavinin bütün çalarları - Рю Мураками - Все оттенки голубого

Mavinin bütün çalarları – Həyat tərzləri  narkotik və qrup seksindən ibarət olan marjinal gənclik. Nə keçmiş var, nə gələcək. Məqsəd, ideallar və insana aid olan müsbət hisslər onların bu qorxulu dünyalarında sadəcə mövcud deyil. Onlar tez-tez reallıq və illüziya arasında olan sərhəddi itirirlər.

Yazıçı bizə nə deyir?: Yazıçı bizə deyir ki, məni maraqlandırmır ki, oxucu əsərimdən nə başa düşəcək. Bəli bu həqiqətən də belədir. Yazıçı oxucuya tamamilə laqeyddir. O, yazmaq istədi. Öz həyatını yazmaq istədi və yazdı. Kitabın və özünün taleyi onu maraqlandırmadı.

Bilmirəm niyə belə düşünürəm, amma romanı oxuduqca sanki insanın, xüsusilə də gənc insanın qlobal problemlər müstəvisində istənilən süni problemlərə, maneələrə qarşı olan etirazını görürdüm. Sanki, hər bir qəbul edilən narkotik dozada, sərxoşluğu artırıb beyni al-duman edən hər bir qədəhdə, humanist insanı yoran və bezdirən problemlərə (problem sözünün altında həddindən artıq çox şeyi nəzərdə tuturam) qarşı etirazını, daha doğrusu laqeydliyi seçməklə bildirdiyi etirazını görürdüm. Xüsusilə insan gəncdirsə, onun üçün sərxoşluq yeni bir şeydir və əgər cəsarətli və güclüdürsə narkomaniya əyləncənin son mərhələsinə olan biletdir. Oxuduqca başa düşürdüm ki, bu yoldan xilas yoxdur. İnsan əylənməyə (yoxsa etiraza?) başladısa davamını mütləq istəyəcək. Əyləncənin sonunucu, ən həyəcanverici və qeyri-müəyyənliyi ilə alışıb-parlatdığı özünəqəsd ilə yekunlaşacaq. Bu gün də olmasa, sabah bu belə olacaq...

Yazıçının debütü – yəni ilk əsəri bu əsərdir. Üslubuna bələd oldum. Digər əsərlərini mütləq və mütləq oxuyacam! Romanda olan təsvirlər kifayət qədər yaxşı və detallıdır (xüsusilə də narkotik qəbulu zamanı keçirilərn hisslərin təsviri və bəzi intim-orgiya səhnələri). Janr etibari ilə mənim üçün bir ilk sayıla bilər. Bəzi məqamları qəddar hesab etmək olar. Roman hamı üçün deyil. Həssaslığınız varsa, birmənalı şəkildə uzaq durun və yeni bir şey dadmaq həvəsinə də çox fikir verməyin.

Özüm və roman – Romanda təsvir olunanlar haqqında romandan əlavə vaxtlarda da düşünmüşəm. Hərdən bəzi şeyləri təsəvvürümə gətirib, bəzi şeyləri düşünüb, bir çox məqamların incəlikləri haqqında reallıqlara qapılanda hər şeydən bezirəm (vaxt gələr bu sözü sizə geniş izah edərəm). Elə bezirəm ki, bir neçə saniyə özümə vaxt verirəm və deyirəm ki, hə bax bu zaman dilimində də bunu eləməsən heç vaxt heç nə edə bilməyəcəksən. Romanda təsvir olunan marjinal gənclik həyat tərzi – narkomaniya, iyrənc seks, apatiya, xaos və sairə kimi şeylər hərdən mənə elə cəlbedici gəlir ki. Bəzən düşünürəm ki, bəlkə də belə həyat tərzi – öz xaosunu yaradıb onda itmək, öz daxili qarabasmalarınla mübarizə apara-apara dəli olmaq, bu dünyanın ümumbəşəri problemlərini görüb fikir çəkməkdən min qat yaxşıdı, lakin çətindi. O ümümbəşəri problemlər ki, tülkü kimi hiyləgərcəsinə bizim gündəlik həyat tərzimizin hər addımında özünü biruzə verir. Sadəcə bir çox halda insanlar onlara öyrəşirlər, ya da öz kiçik “müdafiə qalxanları” ilə fərd olaraq qorunurlar. Bax bəzən bütün problemlərimi (bir çoxları üçünsə mənim problemlərim problem stasundan çox çox kənardı) düşünüb sadəcə romandakı xao-apatik dekadent (reqressiv) həyat tərzini arzulayıram. Bir müddət burada əylənib sağollaşasan. Bəlkə də bu dünya buna layiqdi! Qısa müddət onunla əylənib onu tərk edilməyə! Bəli bəli. Onun uğrunda əziyyət çəkməyə dəyməz. Gəncəm, yol uzun və yorucu görsənir. Dəstək verənim və müəllimim isə çox azdı. Bəzənsə özüm o dəstəkdən imtina edirəm. Şəxsiyyətim çox şeylə barışmır. Ona görə də başımı götürüb qaçmaq istəyirəm tez-tez...

Romanı özümə yad bir əsər kimi görmədim. Bəlkə də qəribə səslənə bilər. Bir çox resenziyalarda romanın heç bir işə yaramayan, iyrənc olduğunu yazırdılar. Mən isə belə deməzdim. Romandan məndə nə isə qaldı. Daha çox toplama kimi. Əvvəldən olan bəzi fikirlərimin üzərinə fikir gəldi.

Hərdən sadəcə laqeyd olun...