Con Uik 2/ John Wick 2

Dostunun qisasını aldıqdan sonra Con Uik praktiki olaraq kriminal dünyaya geri dönmüş "pis təqaüdçü" adını qazanır. Talenin qəribə ironiyası onun həyat yoluna hələ çox maneələr düzür...

Bu dəfə Kianu Rivas bizə Con Uiki başqa yöndən tanıtdırmaqda heç bir əlavə səyə imza atmasa da, rejissor Çed Stahelski (Chad Stahelski) əlindən gələni edib ki, atışmalar daha estetik və incə vibrasiyaların fonunda baş versin. Fikrimi aydınlaşdırsam, bu o demək olar ki, hadisələrin tarixi məkanlarda, muzeylərdə və müasir sərgilərdə baş tutması bir tərəfdən bizi zövq cəhətdən qıdıqlayırsa, digər tərəfdən də Con Uikin möhtəşəm özünə əminliyi və şarmı bizim adrenalin ifrazımıza müdaxilə edir. Baş verənlər, sanki hamının bilmədiyi, tanımadığı, ən əsası başa düşmədiyi dünyada cərəyan edir. Buna rəğmən, qeyri-real, fantastik və yaxud da mübaliğəli heç bir element iştirak etmir. Lokallıqların dili ilə nə isə qlobal bir şey yaratmaq heç də asan vəzifə deyil. Filmin öz fəlsəfəsi, yeni dəst-xətti var. "Con Uik 2" isə bu müstəvidə birmənalı olaraq uğurlu ikinci addımını atıb deməyi özümə borc bilirəm.

Ümumiyyətlə əgər söhbət üslubdan gedirsə "Con Uik" hələ 2015-ci ildə bizə nə isə fərqli bir atışma və əlbəyaxa janr nümayəndəsi kimi əyan oldu. Biz ortada sadəcə maskulin qəzəblər münaqişəsini deyil, yaxşı düşünülmüş reallıq və maraqlı süjet ilə üz-üzə olduq. "Con Uik 2" isə birinci hissədəki hadisələrin genişlənmiş, daha geniş və daha əhatəli təzahürüdür. Beynəlxalq mafia-quldur şəbəkəsi, onların ikili standartları bu dəfə bizə turist vizası olmadan səyahət etməyə hər cürə şəraiti yaradır.

Hər dəfə Con xarici aləmə öz "təqaüd"ü haqqında xəbərnamə göndərəndə, xeyri olmur ki, olmur. Qəribə qüvvə yenə də onu qaçmaq istədiyi dünyadan dartıb geri gətirir. Belə məqamlarda ssenaristlərin manipulyasiyaları açıq-aydın görsənir, amma o nə isə yad bir şey deyil, kifayət qədər məntiqli və normaldır. Yoxsa "Məğlubedilməzlər"dəki kimi ucdantutma süjet və ssenari bizə elə təəssürat bağışlayır ki, sanki süjet də, ssenari də onlayn dükandan pulla alınıb və filmə tətbiq edilib. "Con Uik 2"də isə belə deyil. Başlanğıc hələ debütdə qoyulmuşdu, ikinci hissənin də öz başlanğıcı, kuliminasiya nöqtəsi və sonluğu oldu, lakin deməzdim ki, ikinci hissə "Con Uik" filminə nöqtə qoydu. Təbii ki, filmin çəkiliş heyəti onun uğurlu nəticələrini dadıb və Kianu Rivasın möhtəşəmliyinin ləzzətini çəkib üçüncü dəfə də belə bir işə imza atmağın zövqünü nəzər alıblar. Sonluq açıqdır və üçüncü hissənin çəkilişləri ilə əlaqədar xəbər eşitsək, təəccüblənməyək zəhmət olmasa.

Hər iki hissənin ən uğurlu nöqtəsi fonun yeni, xaotik, lakin müasir urbanizmlə dəstəklənmiş əlvan elementlər çoxluğundan ibarət olmasını göstərmək olar. Bu qatın üstünə fasiləsiz tapança və digər odlu silahların səsi layını əlavə edəndə insanın qan-damar sistemini ikiqat sürətlə işləməyə məcbur edəcək metafizik yanacaq növünün varlığına inanmalı oluruq. Silah və əlbəyaxa xoreoqrafiyası, əsrarəngiz səhnəarxası böyük stavkalı oyunlar və romantik keçmiş bizə "Con Uik" əfsanəsini izah edir. Əlavə olaraq "İkinci hissə"də "Birinci hissə"dən fərqli olaraq biz müəyyən müddət avtomobillərin münaqişəsini də görürük. Mühərriklərin nəriltisi uzun çəkməsə də, xüsusilə filmin giriş hissəsində bizi zəruri atmosferə qərq edə bilir. Birinci hissədə avtomobil elementi əsasən mübahisə obyekti və şəxsi "azadlıq" məkanı kimi təsvir olunmuşdu. Bu dəfə isə həmin "şəxsi azadlıq" əsir alınır, xilas edilir, əzilir, döyülür və ümid edilir ki, yenidən ayağa qalxa biləcək. Bu məqamda simvolizmdən kifayət qədər uğurlu istifadəni görürük və diqqətli olanda isə Conun yeni adsız dostunun mırıltısını da eşidirik.

Hər şey bir kənara, kriminal aləmdə Con Uikə hamı olmasa da, lazım olan adamlar hörmət edirlər, onu başa düşürlər və necə düzgün və vicdanlı birisi olduğunu anlayırlar. İkinci hissədə biz bunun əyani sübutlarını müşahidə edirik. Obrazlararası münasibətlər birmənalı olaraq Conun xeyrinə nəticələnir. Merkantil və oportunist obrazlar belə onun adı qarşısında əriyirlər. 

Çox xoş məqamlardan biri də aktyor Lorens Fişbörnün (Laurence Fishburne) iştirakı oldu. Rejissor və digər çəkiliş heyəti tam rahat olsun ki, "Xarabalıq kralı"nın "Mən Con Uiki çoxdan tanıyıram" deməsini mən çox yaxşı başa düşdüm. Bu üstüörtülü ismarıc "Matris" filmində Kianu Rivas ilə Lorens Fişbörnün əfsanəvi və təkrarsız performansına olan nostaljik işarə idi və etiraf edim ki, belə yerli-yerində edilmiş işarə kinematoqrafiyada azdır. Rikardo Skamarkio (Riccardo Scamarcio), Yan Makşeyn (Ian McShane), Kommon (Common), Lens Redik (Lance Reddick) və Klaudia Gerini (Claudia Gerini) bu mozaik kombinasiyanın mükəmməl parçaları kimi ən müasir tarixi yazdılar. Bu qəribə dünyanın istər xarici görünüş cəhətdən, istərsə də daxili aləmləri baxımından ideal tamamladılar.

Uzun sözün qısası, "Con Uik"in birinci və ikinci hissəsi bizə stilistika baxımından tam yeni atışma və əlbəyaxa filmi təqdim edir. Bu üslub müasir izləyiciyə daha doğmadır, çünki pafos və şişman mübaliğə yoxdur. Con Uik bir obraz kimi zamanın sınağından çıxdı. Film kimi isə bir çox yeniliklərə imza atdı.