Dünyanın ən yaxşı atası - World's Greatest Dad

         Maraqlı bir faktı müşahidə etmişəm. Elə filmlər, kitablar olur ki, izlədikdən/oxuduqdan sonra müəyyən bir müddətin keçməsini istəyirəm. Gözləyirəm ki, beynim, ruhum, şəxsiyyətim ortaya qoyulan dəyəri həzm etsin. Elə dəyərlər də olur ki, vaxtın keçməsini gözləmək istəmirəm. İzləmə və ya oxuma prosesi gerçəkləşdiyi müddətdə və bu müddətdən dərhal sonra fikirlərimi əbədiləşdirmək arzusunda oluram. Bu filmi də ikinci kateqoriyaya aid edirəm. Filmi izlədim və üzərindən cəmisi 20 dəqiqə keçmiş haqqında artıq yazıram. Görək nə alınacaq.

      Görkəmli yazıçı olmaq arzusu ilə yaşayan Lens Kleyton, onun gizli məşuqə həmkarı Kler və Lensin yeniyetməlik dövrünün hormonlu burulğanında özünü itirən Kayl adlı oğlu. Lens hələ bilmir ki, arzularımız, istəklərimiz qurbanlar hesabına gerçəkləşir. Kler də gizlinlərin nə vaxtsa aşkar olduğundan bixəbərdir. Kayl isə sadəcə axmaqdır. Lensin arzusu gerçəkləşir, lakin çox ağır qurbanlar hesabına. Arzularımızla ehtiyatlı olmaq lazımdır. Onlar bütün kainatı fırlanıb sonda bizə qayıdırlar. Lens arzusuna çataraq “azadlıqdan məhrum” olur. O, yenidən azadlığa qovuşmalıdır. Məgər insan başqa cür yaşaya bilərmi?

         Belə filmlər orijinallığa iddia edib, ən yükəsk mükafatlar arxasında qaçmırlar. Banallıq qaçılmazdır, amma düşünürəm ki, belə filmlərin çəkilməsinə hər zaman ehtiyac var. Çünki biz bəzi məsələlər haqqında dönə-dönə düşünməliyik. Filmdə kimin pis, kimin yaxşı olduğunu axtarmamalıyıq. Filmdə sadəcə problemləri görməli və ən optimal çıxış yolunu axtarıb tapmalıyıq. Bəli, bu çətindir.

       Filmdə təsvir olunan problemlər bilavasitə cəmiyyəti formalaşdıran ailədaxili problemlərdir. Ata-oğul arasında olan problemli münasibətlərə yeni yanaşma, yeni baxış əldə etdim. İnsan şəxsiyyətinin ağrılı və iyrənc tərəflərini görüb məyus oldum. Hər zaman gözlənilməz hadisələr olduğunu düşünb, həssaslaşdım. Mövzunu aktual saxlamaq baxımından lazımlı filmdir.

 Filmi qara yumorda dəyərləndirirlər. Deyərdim ki, film daha çox dramadır. Film tragikdir, amma tragediya, faciə özünü tam biruzə verməyib. Ona görə də elə “qara yumor” özünü doğruldur. Filmi izləmək səbəbim nə janrdır, nə də süjet. Səbəb Robin Uilyamsdır. Rolun öhdəsindən əla gəlsə də, 2009-cu ildə çəkilən bu film mənə mənim sevimli aktyorumun yaşlandığını əməlli-başlı sübut etdi. Onun filmləri mənim üçün əbədiyaşardır.

         Filmin çəkilşi normaldır. Filmdə olan əla musiqi parçaları dinləməyə dəyərlidir. Bəzi epizodlar yaradıcıllıq baxımından olduqca parlaq və yaddaqalandır.

         Lens xırtdəyə qədər yalan danışdı və elə həmin yalanlar hovuzunda boğulmaq üzrə idi. Sevindiricidir ki, o, bu hovuzdan kənara çıxa bildi. Adi, tamamilə normal hovuza baş vurdu. Bir balaca “sərin”-lədi. Təəssüflər olsun ki, bir çox insan Lensin aqibətini paylaşır. Əlbəttə, bu daha kiçik miqyasda və fərqli formada ola bilər. İnsan alternativləri zənginləşdirən varlıqdır. Bəzən cəmiyyət yalan danışmağa məcbur edir. Sən də şərti reflekslərə uyub tabe olursan. Azad olmaq isə tamam fərqli bir şeydi.