Knut Hamsunun monoxrom dünyasında xoş gördük hamınızı. Əgər toxsunuzsa, təcili olaraq acmağı məsləhət görürəm. Yalnızca acqarnına kitabın rəngsiz, lakin kontrastlı dünyasına qərq olmaq olar. Ona görə də gəlin görək bu dünyada aclıq adlanan fiziki ehtiyac insan övladını necə dəyişdirir. Adi sıravi dünyada bunu belə aydın görə bilməzsiniz, çünki insan selindən biz ayrı-ayrı insanlara fokuslanmaq bacarığımızı çoxdan itirmişik. Biz insanları "digərləri", "hamı" və ya "başqaları" çətiri altında toplamışıq ki, üstümüzə onların axmaq söz-söhbətləri yağmasın. Gəlin aydınlaşdıraq görək bu rəngsiz dünyada aclıq birinci insanın əlindən nəyi alır. Şərəfimi, vicdanımı, ləyaqətimi, kişiliyimi, sevgini, sevmək qabiliyyətinimi, özünəhörmətini, özünəinamı, namusunu, yoxsa aclıq sadəcə mədə və bağırsaqda olan boşluqdur ki asanlıqla doldurula bilir, lakin hər qidaya da razı olmur? Bəlkə bu elə bir şeydir ki, insan onun səsinə səs verməsə də olar?!