Nişangahdakı ruhumuz
Müəyyən müddətdən sonra insanın simasında uşaq yaşlarından bəri mövcud olan ilahi parıltı yoxa çıxır. Çünki bizi öldürürlər. Hərbi təlimlərdəki kimi ruhumuzu nişangah hesab edib ona odlu silahlarla çoxlu atəş açırlar və güllələr hədəfə dəyir. Bəs yaxşı bizi öldürmək istəyənlər kimlərdirlər? Nə istəyirlər? Əgər ölmüşüksə, dirilə bilərikmi? Atəş açanlar sırasında bizim özümüz də varıq. İnsan ruhunu qaranlıq və üfunətli həbsxanada həbs etməyə, hansısa dərinlikdə qazıb gizlətməyə meyillidir. Özümüzlə tək qalmaqdan imtina etdiyimiz gündən etibarən ruhumuzun səsini və müstəqil düşüncəmizi kənar təhriklər üzündən özümüzə yadlaşdırdıq.